Mamas&Papas w drodze (wpis 51.)

Dzisiejszy dzień był dosyć nudny. Czas upływał nam na oczekiwaniu lub wolnej jeździe autobusem.

Najpierw odpadła nam kwestia wyboru miejscowości, do której pojedziemy. Na Phichit wstaliśmy za późno. Pozostał nam Phetchabun. Dla nas w sumie bez różnicy. Nakhon Sawan było fajnym miejsce na postój. Miasto żyje i jest tu dobra energia. Musimy jednak streszczać swoje pobyty, bo czas nieubłaganie ucieka i niedługo trzeba będzie rozejrzeć się za biletem powrotnym.

Hotelowy tuktuk zawiózł nas na dworzec autobusowy. Okazało się, że tym razem nie wstrzeliliśmy się w rozkład i do odjazdu musieliśmy poczekać prawie trzy godziny. Poszliśmy na śniadanie, potem umościliśmy się w kawiarni z klimą i jakoś zleciało.

Jak obserwowaliśmy okolicę, zauważyliśmy na dworcu dużo zdezelowanych autobusów. Więcej niż normalnie. Ponabijaliśmy się z taboru i pokarało nas. Nam się też trafił pojazd trzeciej młodości. Na pewno nie był to najgorszy z zaobserwowanych okazów, ale ostatnio w Tajlandii trafialiśmy na niezłe autobusy i trochę się już przyzwyczailiśmy do luksusu.

 

Jest jak jest, nie ma co marudzić. Liczyliśmy na to, że będzie klima i jakoś te 180 km przeleci.

Klima była, ale to wszystko! Autobus jeździł jakimiś bocznymi drogami. Zajeżdżał do pochowanych miejscowości. W sumie ten nie tak długi dystans jechaliśmy CZTERY godziny. Bez postoju na toaletę, picie czy posiłek. Cztery godziny na dobrych tajskich drogach na taki dystans to naprawdę dużo. Ale było to dosyć ciekawe doświadczenie. Popatrzyliśmy na Tajlandię prowincjonalną i momentami bardzo przypominała Laos.

Dojechaliśmy do celu już w ciemności. Udało nam się złapać tuktuka (a właściwie on nas złapał) i dotarliśmy do hotelu. Cały dzień przeleciał między palcami.

Tak się nazywa nasz hotel.

Po ośmiu godzinach od śniadania byliśmy mega głodni. Na nocnym rynku wciągnęliśmy zupkę. Nie wystarczyło. Poszliśmy dojeść coś do mijanego baru. Tam przy akompaniamencie śpiewu lokalnego artysty nareszcie poczuliśmy, że dzień dotarł do szczęśliwego końca.

Jednak nie był to koniec dnia. Gdy wracaliśmy do hotelu, dobiegła nas jakaś muzyka z sąsiedztwa. Poszliśmy zobaczyć, co tam się dzieje. Była to impreza urodzinowa na wolnym powietrzu przy muzyce na żywo. Zostaliśmy przywitani bardzo entuzjastycznie, ale długo nie siedzieliśmy. Impreza była już w takiej fazie, że byliśmy za trzeźwi, żeby dobrze się wtopić. I chyba też zbyt zmęczeni.

Phetchabun wygląda na bardzo fajne miejsce. Nie ma tu białasów. Nie widzieliśmy nikogo poza jednym Holendrem w hotelu. Obawiam się więc, że i tu nie sprzedają widokówek :(

Czas na kącik Ady i Piotra. Przypominam, że ja tylko wklejam :)

Mamas&Papas wrócili do Chin (wpis 50.)

Dzisiaj miał być przełożony z wczoraj czas na czytanie. W dużym stopniu udało się. Rano (13-14) poszliśmy na śniadanie. Oczywiście o tej porze "miski" są zamknięte i zawędrowaliśmy aż do centrum handlowego. Znaleźliśmy jakiś duży bar z lokalnym żarciem i szybko skonsumowaliśmy posiłek.

Potem udaliśmy się ponad dwa kilometry na pocztę. Po drodze weszliśmy na lody, a Papas od razu zaprzyjaźnił się z psią dziewczynką. Była ubrana w sukieneczkę z kokardą. Ludzi czasami jednak ponosi fantazja. Z drugiej strony, po odłączeniu się Ady - Papas wykazuje jakieś rosnące zainteresowanie zwierzakami. Umówili się na zastępstwo czy co?

Odnaleźliśmy urząd pocztowy. Zdumieni wciąż nie możemy natknąć się na pocztówki, które planujemy wysłać do Polski. Tutejsza poczta wywołała u nas wzruszenie. Poczuliśmy się jak w Polsce! Pani miała w sprzedaży wszystko - książki, okulary, kawę, kosmetyki itp., ale pocztówek nie znalazła. Przeszukała szafy, szuflady i nic! Wiem, że jeździmy po miejscach nieturystycznych, ale mimo wszystko w dużym mieście na poczcie w centrum miasta mogliby mieć chociaż jeden rodzaj kartek. Pani zaproponowała nam koperty zamiast widokówek. Nie skorzystaliśmy.

Z poczty wróciliśmy do hotelu na relaks. Udało się pobyczyć i poczytać. Nawet Papasa jakoś dzisiaj nie nosiło.

Do czasu! Na kolację (obiad?) Papas zażyczył sobie chińską restaurację. Ochoczo przyłączyłam się do tego życzenia. Znaleźliśmy na tripadvisor.com lokal i z aplikacją maps.me w dłoni wyruszyliśmy w miasto. Po niekrótkich poszukiwaniach doszliśmy do celu. Tylko, że celu tam nie było! Zdezorientowani weszliśmy do jakiegoś sklepiku, który miał być po sąsiedzku obok "naszej" restauracji. Ludzie, do których zwróciliśmy się po pomoc, nie mówili po angielsku, ale szybko połączyli się telefonicznie ze znajomą władającą językiem Szekspira. Przez telefonicznego pośrednika dowiedzieliśmy się, że "naszej" restauracji już tu nie ma. Przeniosła się pod inny adres i trzeba tam jechać tuktukiem, bo to daleko. Dziewczyna ze sklepu wsiadła nieproszona na motor i pojechała szukać tuktuka. Niesamowite, jak często ludzie nam pomagają w sposób bezinteresowny i serdeczny. To bardzo fajne :) Czujemy się tutaj bardzo bezpiecznie, bo wiemy, że bez względu na sytuację ludzie nie zostawią nas samych sobie z problemem.

Po kilku minutach podjechał zjawiskowy różowy tuktuk z wystrojem w stylu Las Vegas. Kierowca w ogóle nie wyglądał na tajskiego tuktukowca. Bardziej na tutejszego  rockendrolowca.

Jechaliśmy bardzo długo, ale w końcu dotarliśmy do celu. Gdy weszliśmy do restauracji, trochę się zgarbiliśmy. Był to lokal dla ludzi z trochę innej bajki niż my i na pewno drogi. Stwierdziliśmy, że skoro było tyle problemów z dotarciem, nie wybrzydzamy i siadamy do stołu. Nie czuliśmy się komfortowo z rodzajem obsługi, który tam zastaliśmy. Nie kręcą nas głębokie ukłony i nadmierne nadskakiwanie, ale przyjechaliśmy zjeść i nie zwracaliśmy na nic więcej uwagi. Zamówiliśmy jedzenie i oczekując, oglądaliśmy wystrój.

Jedzenie było FANTASTYCZNE. Poczuliśmy się, jak rok temu w Chinach. Jak byśmy tam znowu byli! Żarcie było naprawdę chińskie i na dodatek wyśmienite. Rozumiem teraz, dlaczego Papas po powrocie z Chin zawziął się i nie chce jadać w chińskich restauracjach w Polsce. Ja jadam, ale rzeczywiście nie jest to to samo, co wersja oryginalna. 

Gdy kończyliśmy ucztę, raptem lunął deszcz. Tropikalna burza z piorunami. Zgasły światła.

Poczuliśmy się trochę nietęgo, bo byliśmy bardzo daleko od hotelu. Było późno. Nie mieliśmy pojęcia, jak wrócimy. Poprosiliśmy o pomoc Pana z obsługi, który mówił po angielsku. Powiedział, że może zamówić nam tuktuka. Taksówki samochodowej nie jest w stanie załatwić. Tuktuk w taką ulewę nie wydaje się być rozwiązaniem  z marzeń, ale jak się nie ma, co się lubi...... Poprosiliśmy o tego tuktuka.

Po 10 minutach nasza limuzyna zajechała, a nam pozostało dobiec jak najszybciej do skraju jezdni. W sumie szybko czy wolno - nieważne. Tropikalny deszcz zdąży zrobić swoje. Tuktuk był z jednej strony zasłonięty, z drugiej (mojej) mokre wszystko. No cóż, mogłam biec szybciej niż Papas i usiąść po suchszej stronie. Na szczęście z cukru nie jestem, a temperatura na zewnątrz mimo burzy i późnej pory wciąż wysoka.

Pan podwiózł nas do hotelu wjeżdżając dosłownie na schody. Tak bardzo chciał nas ochronić przed ulewą.  Bardzo miły Pan!

Dobrze, że ta chińska restauracja jest położona tak daleko za miastem. Pewnie przedłużalibyśmy pobyt w Nakhon Sawan, żeby się jeszcze pogościć. A tak planujemy następne miejsce. Jutro jedziemy do Phatchabun lub Phichit. Zdecydujemy z rana.

W kąciku Ady i Piotra dzisiaj pustawo. Przemieścili się na następną wyspę - Ko Kradan (na dwie noce). Mają tam rafę koralową. Chyba ponurkowali. I też mieli tropikalną burzę z piorunami. Jutro zameldują się z wpisem